ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Εκπαιδευτικών Α΄ Συλλόγου Αθηνών Π.Ε.
—————————————————————————————————————————————————
«Γιατί κάποιος να φεύγει μόλις 58 χρονών με 35 χρόνια δουλειάς;»
δήλωση του Αναλυτή στον Άλφα 9,89
Ασφαλιστικό : η ώρα των λύκων
Για πέμπτη φορά μέσα σε 17 χρόνια, η κυβέρνηση, με ένα ακόμα αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο ετοιμάζεται να σαρώσει ότι απέμεινε από τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα. Λειτουργώντας ως σύγχρονη Ιερή Συμμαχία, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, εργοδοσία και Ε.Ε. θέτουν ως στόχο, να αποδομήσουν την κοινωνική ασφάλιση, να μας βάλουν να δουλεύουμε μια ζωή, να πληρώνουμε μεγαλύτερες εισφορές και να παίρνουμε «συντάξεις» – φιλοδωρήματα.
Πως άρχισαν όλα
Το χειμώνα του ’89, επί οικουμενικών κυβερνήσεων, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έγραφαν ότι «τα ταμεία είναι άδεια» και προειδοποιούσαν ότι οι συνταξιούχοι μπορεί να μείνουν απλήρωτοι τα Χριστούγεννα. Ακολούθησε η γνωστή αντιασφαλιστική καταιγίδα που υποτίθεται ότι θα «έσωζε» τα ταμεία από την κρίση.
Τι έχουν αλλάξει μέχρι τώρα
Με βάση τους αντιασφαλιστικούς νόμους που ξεκίνησαν από το Σιούφα το ’90 – ’91 και κατέληξαν στο Ρέππα το 2002, το τοπίο στην κοινωνική ασφάλιση άλλαξε δραματικά :
- Διαιρέθηκαν οι εργαζόμενοι σε τρεις κατηγορίες (έως ’82, από ’83 έως ’92, από ’93 και μετά).
- Καταργήθηκε για τις δυο τελευταίες κατηγορίες η 35ετία χωρίς όριο ηλικίας. Ειδικά για τους νέους ασφαλισμένους, παγιώθηκε το όριο 35 έτη υπηρεσίας – 65ο έτος ηλικίας. Οι νέοι ασφαλισμένοι, πληρώνουν κάθε μήνα μεγαλύτερες εισφορές (περίπου 50 € περισσότερα).
- Θεσμοθετήθηκε στο δημόσιο, η εισφορά για την κύρια σύνταξη, που σήμερα υπερβαίνει τα 80 € το μήνα. Η εισφορά αυτή, που πληρώνουμε κάθε μήνα, δεν πηγαίνει σε κάποιο ταμείο, αλλά προστίθεται στον κρατικό προϋπολογισμό ως ένα είδος κεφαλικού φόρου.
- Κάποτε, με το εφάπαξ, ο εκπαιδευτικός αγόραζε ένα σπίτι. Σήμερα, ένας εκπαιδευτικός με πλήρη σύνταξη, παίρνει εφάπαξ περίπου 57.000 € . Τι αγοράζει κανείς με αυτό το ποσό ;
- Από την 1η Γενάρη 2008, σταδιακά, ο υπολογισμός της σύνταξης, μειώνεται στο 70% του μέσου όρου της τελευταίας πενταετίας, από το 80% του καταληκτικού μισθού που ισχύει σήμερα.
Όλα αυτά τα μέτρα, προώθησαν και εφάρμοσαν χωρίς καμιά εξαίρεση, όλες οι κυβερνήσεις από το 1990 μέχρι σήμερα. Παράλληλα, προώθησαν την ελαστική ανασφάλιστη εργασία, δημιουργώντας μια ολόκληρη στρατιά εργαζομένων με περιορισμένα ή και ανύπαρκτα υγειονομικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Σήμερα, 17 χρόνια μετά, τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων έρχονται στο προσκήνιο και να πάλι, που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια νέα αντιασφαλιστική καταιγίδα.
Τι θέλουν να πετύχουν : δουλειά από τα σπάργανα μέχρι τα σάβανα !
Πριν στεγνώσει το μελάνι των προεκλογικών δηλώσεων ότι δε θίγουν όρια ηλικίας, συντάξιμες αποδοχές και εισφορές, η κυβέρνηση σήμανε ολοκληρωτική επίθεση απέναντι στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. «Λαγός» αυτής της κούρσας, ο πρόεδρος της Επιτροπής «Σοφών» κ. Αναλυτής, ο οποίος με δηλώσεις σε ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα και εφημερίδες, έδωσε το στίγμα των κρυφών αλλά και φανερών προθέσεων της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα προτείνει :
1) Περικοπή των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και διατήρηση τους μόνο σε σπάνιες και ειδικές περιπτώσεις όπως ανίατη ασθένεια, αναπηρία ή στα αναθεωρημένα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.
2) Υπολογισμό των συντάξεων με βάση τις εισφορές που έχουν καταβληθεί την τελευταία 10ετία ή 15ετία, και γιατί όχι από την αρχή του εργάσιμου βίου ενός εργαζόμενου.
3) «Εθελοντική» παράταση του εργασιακού βίου πάνω από το 65ο ή και το 67ο έτος ηλικίας (Εθελοντική απασχόληση : το «δικαίωμα» να βγαίνεις στη σύνταξη, να παίρνεις το μισό ποσό από αυτό που θα δικαιούσουν και ταυτόχρονα… να εργάζεσαι σε καθεστώς μερικής απασχόλησης ! Για παράδειγμα, να βγαίνεις στα 25 έτη υπηρεσίας, να παίρνεις σύνταξη υπολογισμένη στα 12,5/25, δηλαδή γύρω στα 400€ και να εργάζεσαι 10 ώρες την εβδομάδα για να παίρνεις άλλα 700)
4) Επαναφορά του νόμου Σιούφα που αυξάνει το όριο συνταξιοδότησης από τα 58 στα 60 χρόνια για 35 χρόνια δουλειάς – Άμεση ενοποίηση των ταμείων, όπως προβλέπει ο νόμος Ρέππα, 3029/2002.
Μήπως αυτά τα μέτρα είναι απαραίτητα για να σωθούν τα ταμεία ;
Ποιος δεν πληρώνει σήμερα εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία ; Οι εργαζόμενοι πληρώνουμε κάθε μήνα τις εισφορές μας που όλο και αυξάνονται. Το κράτος όμως, από το 1950 ως το 1986 όχι μόνο δεν πλήρωσε δραχμή στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, αλλά σπατάλησε τα αποθεματικά των ταμείων σε άτοκα θαλασσοδάνεια προς την εργοδοσία. Σήμερα, το κράτος χρωστάει 4 δις ευρώ στα ταμεία και συστηματικά εισφοροδιαφεύγει, όπως εισφοροδιαφεύγει και η εργοδοσία. Την ίδια στιγμή, τα αποθεματικά των ταμείων μας, τζογάρονται και χάνονται σε χρηματιστηριακά παιχνίδια με τη συναίνεση των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά, μόνο με την απόδοση των χρεών και των εισφορών του κράτους και των εργοδοτών, την ασφάλιση του 1 εκατ. εργατών/μεταναστών και το σταμάτημα της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας. Όμως εκείνο που πραγματικά επιδιώκεται είναι η μετάβαση από το κράτος πρόνοιας στην αγορά πρόνοιας.
Για ποια προνόμια μιλάμε ; Το 70% των συνταξιούχων παίρνει σύνταξη έως 600 €, ένας στους πέντε εργάτες είναι ανασφάλιστος, ενώ η ιατρική και φαρμακευτική μας περίθαλψη είναι για γέλια και για κλάματα. Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι, πληρώνουν υψηλότατες εισφορές, τις έκτες υψηλότερες μεταξύ των χωρών της Ευρώπης, ενώ αντίθετα, το ελληνικό κράτος και η εργοδοσία, πληρώνουν πολύ λιγότερο σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Ταυτόχρονα, ο μέσος όρος συνταξιοδότησης στην Ελλάδα, είναι ο τέταρτος υψηλότερος στην Ευρώπη (62,5 στους άντρες και 61 στις γυναίκες). Παντού στην Ευρώπη, η Ε.Ε. και οι εθνικές κυβερνήσεις, προωθούν αντιασφαλιστικά μέτρα, όμως παντού συναντούν τη σθεναρή και πολλές φορές νικηφόρα αντίσταση των εργαζομένων. Εμείς θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια ή θα ενώσουμε τη φωνή μας με τους εργαζόμενους σε Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία και αλλού που κατεβαίνουν ξανά στους δρόμους ;
«Διάλογος» για το ασφαλιστικό : μια καλοστημένη απάτηΜε μοναδικό στόχο να νομιμοποιήσει τις αντιασφαλιστικές επιλογές της, η κυβέρνηση ξεκινά μια ακόμα φάρσα «διαλόγου», όπως αντίστοιχα είχε κάνει δυο χρόνια πριν και για την παιδεία. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, αντί να οργανώσουν εδώ και τώρα τους αγώνες των εργαζομένων, συμμετέχουν στο «διάλογο», παρά το ότι η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ και πολλές ομοσπονδίες και σωματεία εργαζομένων έχουν καταγγείλει τη διαδικασία και τις καλούν να αποχωρήσουν.
Δουλειά μέχρι το θάνατο ή αγώνας μέχρι τη νίκη ;Πίσω από τα σύννεφα των χρηματιστηρίων και των τεχνικών της εξουσίας, πίσω από τους καλοστημένους απατηλούς «διαλόγους» και τις επιτροπές σοφών, ένας ολόκληρος κόσμος μοχθεί, εργάζεται, αγωνιά και αγωνίζεται. Αν αυτός ο κόσμος, θα αποδεχτεί παθητικά τη νέα επίθεση ή θα ορθώσει νέους πύργους αντίστασης, αυτό είναι ένα ανοιχτό ερώτημα που μένει να απαντηθεί, στις συνελεύσεις, στις διαδηλώσεις και στις απεργίες που έρχονται. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι μοιραίο. Ας κάνουμε μια καινούρια αρχή, με τη συμμετοχή μας στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας.
Είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Δεν πρέπει να αφήσουμε τίποτα στην τύχη του, στην «καλή θέληση» της ΓΣΕΕ , της ΑΔΕΔΥ και της ΔΟΕ. Οι μεγάλες απεργίες και τα συλλαλητήρια που ανέτρεψαν το νόμο Γιαννίτση πριν έξι χρόνια δείχνουν το δρόμο. Ας πάρουμε όλοι μαζί, την υπόθεση στα χέρια μας. Να ξεκινήσουμε τώρα την οικοδόμηση μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας όλων των εργαζομένων, ενός πανεργατικού συντονισμού. Με μια πλατιά καμπάνια ενημέρωσης. Με συσκέψεις σωματείων και φορέων και ανοιχτές, κοινές εκδηλώσεις ενημέρωσης. Με συντονισμό της δράσης με άλλους Συλλόγους Π.Ε. αλλά και ΕΛΜΕ και εργατικά σωματεία. Με το ξαναζωντάνεμα του απεργιακού ρεύματος της εκπαίδευσης και την πρώτη μαζική του εμφάνιση στην πορεία του Πολυτεχνείου με τα μπλοκ των Συλλόγων. Να πάρουμε ξανά μια τολμηρή, μια μεγάλη απόφαση : Αντιασφαλιστικός νόμος σημαίνει λουκέτο στα σχολεία, σημαίνει απεργιακό αγώνα διαρκείας όχι μόνο στην παιδεία, αλλά παντού !
Στο χέρι μας είναι όχι μόνο να ανατρέψουμε τη νέα επίθεση, αλλά να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν και μας αξίζουν για να ζούμε μια αξιοπρεπή ζωή, για να εργαζόμαστε σε ένα πραγματικά δημόσιο δωρεάν σχολείο, για να απολαμβάνουμε μια σύγχρονη κοινωνική ασφάλιση και μια πλήρη ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη. Είναι ξανά η ώρα να πάρουν το λόγο οι δάσκαλοι του Αγώνα, είναι ξανά η ώρα να γίνουμε εμείς οι ταξιδιώτες της Μεγάλης Απεργίας πρωταγωνιστές στη νέα μάχη, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι, ο κόσμος που ονειρευόμαστε δε χτίζεται σε μια παλάμη που ζητιανεύει αλλά σ’ αυτήν που σφίγγεται σε μια γροθιά !
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Εκπαιδευτικών Α΄ Συλλόγου Αθηνών Π.Ε.
ΑΛΕΞΙΚΕΡΑΥΝΟ 
Σχολιάστε