ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ «στη σημερινή συγκυρία… η προοπτική θεσμοθέτησης ενός συστήματος αξιολόγησης στην εκπαίδευση συνδέονται με τη συνολικότερη προσπάθεια αναμόρφωσης των λειτουργιών του ελληνικού κράτους… προκειμένου να επιτευχθεί…. η δημοσιονομική προσαρμογή και ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας». (απόσπασμα από την πρόταση της ομάδας εργασίας για την... Continue Reading →
“Δάσκαλε πεινάω”
του Χρήστου Αβραμίδη
Κάπως έτσι, φαίνεται να αποκρίθηκε το Ελληνικό κράτος, η Ασφάλεια και τα ΜΜΕ μετά την διαδήλωση των εργαζόμενων ενάντια στον Φούχτελ και τις απολύσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το σύστημα πεινούσε. Και πεινούσε για ανθρώπινη σάρκα, κατά προτίμηση αγωνιστών. Πως να σταματήσεις, όμως με τα γκλομπ, κάποιον που ακούει την παραπάνω φράση καθημερινά από παιδικά στόματα στον χώρο εργασίας του. Πως να φοβίζεις τρεις εργαζόμενους που απειλούνται με απόλυση μετά από τόσα χρόνια δουλειάς.
Όταν περάσεις πρώτη φορά την πόρτα της σχολικής τάξης, αυτή την φορά για να διδάξεις και όχι (μόνο) για να διδαχθείς, τα πρώτα συναισθήματα είναι μια γλυκιά νοσταλγία και πολλά χαμόγελα για τα παιδιά που βλέπεις στην τάξη και αρχίζεις να αγαπάς. Σιγά σιγά όμως τα χαμόγελα μετριάζονται και εκτός από χαμογελαστά προσωπάκια αρχίζεις να παρατηρείς τον αποκλεισμό την στεναχώρια και την μοναξιά, το ανεκπλήρωτο μιας παιδικής ηλικίας, που δεν πρόκειται ποτέ να εκπληρωθεί.
Δείτε την αρχική δημοσίευση 790 επιπλέον λέξεις
Μνήμη Πολυτεχνείου
«Μνήμη Πολυτεχνείου», λοιπόν, «κατά τα ειωθότα» και εφέτος.
Ναι, φθείρεται και γερνά η μνήμη, μπερδεύοντας τις εποχές με τις φυσιογνωμίες, τα λόγια με τις πράξεις και τα σημαντικά με όσα τετριμμένα και ασήμαντα πέρασαν από το ρεύμα της ζωής. Αλλά δεν παύει ποτέ να διατηρεί ολοζώντανους τους αγώνες που σημαδεύουν τη μοίρα των λαών. Μην αμφιβάλλετε. Δεν είναι μάταιες οι θυσίες στο βωμό της ελευθερίας, ούτε μολύνονται τα ιδανικά που ανοίγουν τους ορίζοντες… Και μπορεί, άμα παρακμάζουν οι ιδεολογίες να απλώνεται ομίχλη που περιορίζει την ορατότητα ή να αδρανούν οι πνευματικοί μηχανισμοί μιας χώρας, πλην όμως, κάποιες ιδέες -όπως αυτές που ξεπήδησαν τότε από το τέμενος της οδού Πατησίων- δε σβήνουν.
Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ!
ΑΛΕΞΙΚΕΡΑΥΝΟ 