«Μνήμη Πολυτεχνείου», λοιπόν, «κατά τα ειωθότα» και εφέτος.
Ναι, φθείρεται και γερνά η μνήμη, μπερδεύοντας τις εποχές με τις φυσιογνωμίες, τα λόγια με τις πράξεις και τα σημαντικά με όσα τετριμμένα και ασήμαντα πέρασαν από το ρεύμα της ζωής. Αλλά δεν παύει ποτέ να διατηρεί ολοζώντανους τους αγώνες που σημαδεύουν τη μοίρα των λαών. Μην αμφιβάλλετε. Δεν είναι μάταιες οι θυσίες στο βωμό της ελευθερίας, ούτε μολύνονται τα ιδανικά που ανοίγουν τους ορίζοντες… Και μπορεί, άμα παρακμάζουν οι ιδεολογίες να απλώνεται ομίχλη που περιορίζει την ορατότητα ή να αδρανούν οι πνευματικοί μηχανισμοί μιας χώρας, πλην όμως, κάποιες ιδέες -όπως αυτές που ξεπήδησαν τότε από το τέμενος της οδού Πατησίων- δε σβήνουν.
Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ!
ΑΛΕΞΙΚΕΡΑΥΝΟ 
Σχολιάστε